Burma

Goed, 3 weken, 1 dronken vliegreis, 10000 tempels, talloze lachkicks en een paar huilbuien, 1 voedselvergiftiging, 10 andere reizeigers, 80 uur aan busreizen en heel wat memmorabele quotes verder zijn iris en ik weer heelhuids in bangkok aangekomen.

Onze reis door burma ging niet zonder horten of stoten maar wat hebben we het leuk gehad. op een van onze laatste avonden zaten we na te praten over de trip en we zijn van mening dat we niet snel nog eens nederland-brazilie met een oppermonnik zullen kijken, in een klooster in the middle of nowhere, of iemand uit de gevangenis gaan kopen, of in het geheim de verjaardag van aung san suu kyi zullen vieren.

en ik denk niet dat er een land bestaat waarin wildvreemden je zo veel glimlachen toeschenken als dit gekke landje dat verscholen ligt tussen india, china en thailand, en waar de electriciteit na tienen in geen enkel deel van het land nog werkt en buitenlanders in de helft van het land niet zijn toegestaan.

een nadere toelichting:

na een paar dagen in yangon gespendeert te hebben gingen iris en ik naar bago, aka buddha stad. daar ontmoette we 2 mannen die graag onze gids wilden zijn en ons veel verteld hebben over de overheid. ze vertelden ons onder andere over een curfew wat een aantal jaren daarvoor had plaatsgevonden. in tegenstelling tot de curfew die ze een paar maanden terug in thailand hadden waar je na 9'en niet meer naar buiten mocht, was dit er een waarin je geen stap meer buiten je drempel mocht zetten. deze regel werd zonder enige waarschuwing ingesteld en na een dag of 3 begonnen de maagjes toch wel te knorren. onze gids vertelde ons, heel zachtjes tijdens een rondje om een pagoda, dat hij 's nachts naar de rivier was gegaan om te vissen. helaas werd hij gesnapt, waarna hij mishandeld werd en zelfs beschoten. hij had een schotwond in zijn arm en eentje in zijn voorhoofd, waar een afgeketste kogel hem geraakt had. hij en zijn vriend (de andere gids) nodigden ons uit om de dag daarna aung san suu kyi's verjaardag te komen vieren, wat streng verboden is. we hebben bloemen, wierook en kaarsen gekocht en gebeden in een tempel, allemaal onder het mom: hoezo verjaardag, wij bidden gewoon tot buddha. het was wel mooi om te zien dat het aanzienlijk drukker was in elke tempel in de stad, overal lagen wel 10 keer meer offeringen dan normaal en iedereen was opmerkelijk netjes gekleed.

aung san suu kyi is de vrouw die al jaren aan de macht probeert te komen in burma, maar door de geschifte huidige overheid continu op de meest luttele dingetjes gepakt wordt en daarvoor jaren de gevangenis in wordt gegooid. momenteel heeft ze huisarrest omdat een amerikaan haar thuis bezocht had en daar een nacht had doorgebracht. daardoor mist ze wederom de verkiezingen die haar zeker aan de macht hadden gebracht.
nu zou je kunnen denken: hoe kan ze daarop gepakt worden, maar in burma is het voor locals verboden om ook maar iets met toeristen te maken te hebben (behalve een kletspraatje hier en daar) zonder daar een vergunning voor te hebben. iets waarvan wij op een iets minder leuke manier op de hoogte zijn gebracht dan het in de lonely planet te lezen.

in bagan (een gebied omgeven door tempels, soort ankor wat van burma) hebben wij een andere man leren kennen, die voorstelde ons de volgende dag de stad te laten zien en wat meer over de overheid te vertellen. wij vonden dat natuurlijk hartstikke leuk want de main reason dat we uberhaupt naar burma gingen was om zo veel mogelijk contact te leggen met de locals. de volgende dag spraken we om 8 uur af en hebben we de hele dag rondgefietst en uren zitten praten in de tempels, met het uitzicht op de honderden anderen in de omgeving. ook hebben we bij hem thuis geluncht met zijn familie, cadeautjes uitgewisseld en een afspraak gemaakt om de volgende dag de boot te nemen naar een arm dorpje aan de andere kant van de rivier, om daar voor 2 grote pannen rijstsoep te zorgen die het hele dorpje zouden kunnen voeden.

toen we echter in de boot zaten riep hij dat we er weer uit moesten en snel door moesten lopen naar een cafe verderop. daar vertelde hij ons dat hij gepakt was door een spion die ook aan de rivierkant stond. hij had hem naar zijn vergunning gevraagd en geloofde hem niet toen onze vriend zei dat hij geen gids was maar gewoon een vriend. vervolgens schreef hij zijn paspoortnummer op en wat andere gegevens, en beval hem om die middag om 5 uur naar het politiebureau te komen. onze vriend had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar alledrie waren we natuurlijk helemaal van slag. iris en ik hadden er helemaal niet over nagedacht dat we iemand op deze manier in gevaar zouden kunnen brengen, en onze vriend was erg bang wat er met zijn familie zou gebeuren als hij al hun spaargeld zou moeten betalen aan de boete, of zelfs de gevangenis in zou moeten gaan.

iris en ik waren heel erg geschrokken, omdat ze ook naar ons hadden gevraagd. je mag burma absoluut niet zomaar in als je iets met journalistiek te maken hebt. als je het land in gaat moet je bijvoorbeeld een briefje ondertekenen waarop staat dat je niks met journalistiek te maken hebt.
nu wil het zo dat iris maandelijks voor de goudse krant een artikeltje schrijft sinds ze aan het reizen is, maar dat hadden we natuurlijk verzwegen. we raakten een beetje in de stress omdat als je haar naam googled dat direct naar boven komt. ook hadden we een boek mee het land in genomen, 1984 van george orwell, en laat dat nou net een van de twee boeken zijn die verboden zijn in burma. uiteindelijk is alles op z'n pootjes terecht gekomen (het boek hebben we wel verbrandt en ook het ontvluchten van het land was even in de gesprekken naar voren gekomen h
ha) maar als ze waren gaan zoeken naar ons waren we flink de sjaak geweest.


die avond kwam hij goddank terug van het politiebureau, maar met een boete van 100 dollar in zijn zak. hij had de boete betaald met al zijn laatste spaargeld, maar was erg van streek omdat hij zijn hele familie van dat geld moet onderhouden. iris en ik waren natuurlijk niet van plan om hem de hele boete te laten betalen, en uiteindelijk hebben we afgesproken dat wij beide 40 zouden betalen, en hij de resterende 20. dat geld kon hij wel missen, de rest zou zijn gezin direct erg schaden.

verder hebben we nog een drie daagse track gedaan van kalaw naar inle lake (zo'n 60 kilometer), wat wel een beetje afzien was na 5 maanden niet echt veel aan lichamelijke oefening gedaan te hebben, maar het was het zeker waard.

het was echt een hele speciale paar weken, iris en ik hebben echt af en toe met z'n tweetjes 5 uur lang in een bus zitten grijnzen, uit puur geluk. de bussen zijn afschuwelijk en ik heb nog nooit zulke erge wegen gezien (de combinatie van de twee zorgt ervoor dat je zo'n 18 uur doet over een afstand van, jawel, 170 kilometer) maar juist daarom vonden we het zo leuk. ook hebben we met z'n tweetjes meerdere malen met tranen in onze ogen (of in mijn geval echt jankend, huilebalk dat ik ben) tegenover mensen gestaan omdat hun verhalen zo ontroerend waren.

een zinnetje waar we beide vaak aan gedacht hebben is:

'come with your mind open and leave with your heart full'

en dat is precies wat we gedaan hebben!



http://www.facebook.com/album.php?aid=187441&id=587035946&l=762c8455f5

(helft van de foto's, had echt geen zin meer)

xxxxxxxx