de Wijngaard
Blijf op de hoogte en volg Aafke
21 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Blenheim
Met een cidertje zit ik om twee uur 's middags op de bank in mijn hostel. Het regent waardoor we eerder klaar waren met werken. De boodschappen zijn gedaan en de wekelijkse happy hour sessie in de local Irish Pub begint om vijf uur. Ik pen dit hele verhaal op een kladblaadje (mij kennende een blaadje of vijftig) zodat ik het als ik ooooit een keer zin en tijd heb om op internet te gaan snel over kan typen. Vandaag is het bijna een maand geleden dat ik aankwam in Blenheim, in het noord-oosten van het zuidereiland. Met 50 dollar wer het toch hoog tijd om een baan te zoeken, en die heb ik gevonden. Zo'n 60 uur per week sta ik te rocken op de wijngaarden die de omgeving van Blenheim volledig opslokken. Ik vond het wel lekker om in de alcoholproductie te blijven. Nooit weg om een beetje ervaring van zowel productie- als consumentkant te hebben dacht ik. Verkenning van de markt noemen ze dat.
Ik zal even uitwijden over het leven op de wijngaard, aangezien ik me daar niks bij voor kon stellen voordat ik daar aan het werk ging. Ondertussen zie ik elke keer als ik mijn ogen dicht doe druiven voorbij zweven, om maar niet te spreken over wat ik zie als ik droom of een joint rook. Om 06.30 worden ik en de rest van het hostel door de supervisors en Big Boss Ross (ik noem hem tegenwoordig B-Boss Ross, ik geloof dat ik het net kan maken) opgehaald met een busje en naar een wijngaard gebracht, waar we om zeven uur meestal toch wel de eerste druif betasten. Ik denk dat we elke week naar een nieuwe wijngaard gaan, uitzonderingen daar gelaten. De grootste tot nu toe had een schamele 196.000 planten. De moed zakt je volledig in de schoenen op de eerste dag, wetende dat elke individuele plant behandeld moet worden. Deze behandeling kan nogal verschillen, maar meestal moeten er druiventrossen worden weggeknipt of bladeren worden afgetrokken, vooral niet te intelligent allemaal. De rijen bestaan gemiddeld uit ongeveer 200 planten over een lengte van 4 a 500 meter. Je krijgt twee rijen toegewezen, een voor de heenweg en een voor de terugweg. Als je supervisor denkt dat je er psychisch klaar voor bent mag je zelf je naam wel eens op het papiertje schrijven. Dit geldt dan ook nooit voor de ochtend, dan is niemand ooit klaar voor deze grote verantwoordelijkheid. In de ochtend proberen we met luciferstokjes onze ogen open te houden en onze kippenvelletjes warm te wrijven, stoppen we onze haren weg in onze kekke petten en smeren we creme op onze verbrande neusjes. We doen altijd hetzelfde werk voor ongeveer 9 a 10 uur per dag, wat mensen langzaamaan ongepast vrolijk, of volledig knettergek maakt. Na vijf planten ga je namelijk over op de automatische piloot en verdwijnen de mensen in de rijen naast je langzaam. Door een verschil in tempo kan je ze al snel niet meer horen en enkel als je door je knieeen gaat zie je af en toe een paar benen voorbij dartelen. De schijnbare anonimiteit van je eigen rij doet je namelijk alle algemeen menselijke omgangsvormen vergeten. Al uren gaan het stemmetje in je hoofd en wat over is van je gezonde verstand met elkaar in discussie over de mogelijkheden van je nieuw verworven privacy. Even lekker op z'n honds een plasje doen, een dansje doen, even een flitter uit je nasale systeem peuteren, uit volle borst meezingen in een taal die alleen jij kan verstaan, wat kan jou het schelen. Op het moment dat je je realiseert dat je misschien toch niet helemaal alleen bent, dat dat stel benen misschien toch iets dichterbij is dan mogelijk is, laat menigeen zich door zijn knieeen zakken om orde op zaken te stellen. En op het moment dat jouw buurman dan net hetzelfde gevoel over zijn rug voelde kruipen, dat ook zijn flitter misschien niet geheel ongezien op druif nummer 834.048 van die dag belandde en als gevolg daarvan op de knieeen ging, dan zijn alle rapen gaar. Op zo'n moment sta je dus geheel onvoorbereid tegen de giechel van je anonieme buurman van drie rijen verder te loeren. In de daaropvolgende seconden van weergaloze paniek sta je er dus wel helemaal alleen voor en is het volledig improviseren geslagen. Ondertussen heb ik, volleerde wijngaardmedewerker als ik ben, een leuke beweging ontwikkelt die me nog met enige souplesse uit deze situaties kan redden. Ik wil er niet te veel over uitwijden maar het is iets met een neus aanraken en iets met wijzen. Soms gooi ik er nog een ongepaste knipoog achteraan, afhankelijk van de mate van shock die net heeft plaatsgevonden. Deze shock is ook altijd aanwezig op het moment dat je ineens klaar bent met een rij en de wereld inkijkt als een pasgeboren hertje. Een rij duurt gemiddeld zo'n 1.5 uur waarin je voorovergebogen je ding staat te doen. De truc is niet naar het einde van de rij te kijken, want de eerste drie kwartier lijk je niet verder dan vijf meter van het begin verwijderd te zijn. De volgende drie kwartier zweef je op een soort nulpunt precies middenin een rij: beide uiteinden lijken op dit moment verder dan de kans op een hetroseksuele relatie voor Frodo Baggins na die ene ongepaste bedscene in het Elfenland. Dus gooi je je hoofd naar beneden, zet je een lekker rockend muziekje op en ga je met je banaan, waardoor je na wat vijf minuten lijken ineens met duizelingen, knikkende knietjes en knipperende ogen het zonlicht in staat te kijken. Gelukkig hoeft deze procedure slechts 6-15 keer herhaalt te worden om een beetje centen te maken. Deze hele onderneming wordt begeleid door de eerder genoemde Big Boss die 30% van alles pakt en een hond met obesitas heeft, en twee supervisors waarvan een een talibanbaard heeft (ik vind het er persoonlijk uitzien alsof hij een zeer ongekapte vagina op zijn kin heeft hangen) en zijn neef die graag het alfamannetje uithangt, vroeger bij een heuse Blenheim gang zat en vermoedelijk een extra zakcentje vangt via een niet nader te noemen handeltje. Hun neef/halfbroer is 19 en mijn directe collega. Een paar weken terug aten we taart omdat hij en zijn 17 jarige vriendin net kersverse ouders zijn geworden. Af en toe rijden we naar de rivier waar ze me autorijlessen geven (meestal ongeveer 3 minuten waarna ik met een kwijlende hond achterin de auto wordt geslingerd en dan gaan we driften). Ik vind het allemaal wel prima, als ik maar om 9 uur thuis ben zodat ik lekker om half tien kan gaan knorren. Op zaterdag gaan we meestal uit, ik ben dus al drie hele keren uitgeweest hier in Nieuw-Zeeland (in dezelfde club) maar meestal kan ik mijn ogen na twee uur niet meer openhouden en ga ik maar naar huis.
Tegen de tijd dat ik dit verhaal eindelijk eens een keer het wereldwijdeweb heb opgegooid is het alweer twee weken verder. Nog een weekje moneymaken en dan ga ik de rest van de zomer het zuidereiland verkennen, ik heb het nu wel weer gehad met die druiven. Ik weet nog niet waar ik heen ga, dat bedenk ik over zes dagen.
Dag kinderen, pas goed op elkaar en niet met vreemde mannen meegaan. X
Ik zal even uitwijden over het leven op de wijngaard, aangezien ik me daar niks bij voor kon stellen voordat ik daar aan het werk ging. Ondertussen zie ik elke keer als ik mijn ogen dicht doe druiven voorbij zweven, om maar niet te spreken over wat ik zie als ik droom of een joint rook. Om 06.30 worden ik en de rest van het hostel door de supervisors en Big Boss Ross (ik noem hem tegenwoordig B-Boss Ross, ik geloof dat ik het net kan maken) opgehaald met een busje en naar een wijngaard gebracht, waar we om zeven uur meestal toch wel de eerste druif betasten. Ik denk dat we elke week naar een nieuwe wijngaard gaan, uitzonderingen daar gelaten. De grootste tot nu toe had een schamele 196.000 planten. De moed zakt je volledig in de schoenen op de eerste dag, wetende dat elke individuele plant behandeld moet worden. Deze behandeling kan nogal verschillen, maar meestal moeten er druiventrossen worden weggeknipt of bladeren worden afgetrokken, vooral niet te intelligent allemaal. De rijen bestaan gemiddeld uit ongeveer 200 planten over een lengte van 4 a 500 meter. Je krijgt twee rijen toegewezen, een voor de heenweg en een voor de terugweg. Als je supervisor denkt dat je er psychisch klaar voor bent mag je zelf je naam wel eens op het papiertje schrijven. Dit geldt dan ook nooit voor de ochtend, dan is niemand ooit klaar voor deze grote verantwoordelijkheid. In de ochtend proberen we met luciferstokjes onze ogen open te houden en onze kippenvelletjes warm te wrijven, stoppen we onze haren weg in onze kekke petten en smeren we creme op onze verbrande neusjes. We doen altijd hetzelfde werk voor ongeveer 9 a 10 uur per dag, wat mensen langzaamaan ongepast vrolijk, of volledig knettergek maakt. Na vijf planten ga je namelijk over op de automatische piloot en verdwijnen de mensen in de rijen naast je langzaam. Door een verschil in tempo kan je ze al snel niet meer horen en enkel als je door je knieeen gaat zie je af en toe een paar benen voorbij dartelen. De schijnbare anonimiteit van je eigen rij doet je namelijk alle algemeen menselijke omgangsvormen vergeten. Al uren gaan het stemmetje in je hoofd en wat over is van je gezonde verstand met elkaar in discussie over de mogelijkheden van je nieuw verworven privacy. Even lekker op z'n honds een plasje doen, een dansje doen, even een flitter uit je nasale systeem peuteren, uit volle borst meezingen in een taal die alleen jij kan verstaan, wat kan jou het schelen. Op het moment dat je je realiseert dat je misschien toch niet helemaal alleen bent, dat dat stel benen misschien toch iets dichterbij is dan mogelijk is, laat menigeen zich door zijn knieeen zakken om orde op zaken te stellen. En op het moment dat jouw buurman dan net hetzelfde gevoel over zijn rug voelde kruipen, dat ook zijn flitter misschien niet geheel ongezien op druif nummer 834.048 van die dag belandde en als gevolg daarvan op de knieeen ging, dan zijn alle rapen gaar. Op zo'n moment sta je dus geheel onvoorbereid tegen de giechel van je anonieme buurman van drie rijen verder te loeren. In de daaropvolgende seconden van weergaloze paniek sta je er dus wel helemaal alleen voor en is het volledig improviseren geslagen. Ondertussen heb ik, volleerde wijngaardmedewerker als ik ben, een leuke beweging ontwikkelt die me nog met enige souplesse uit deze situaties kan redden. Ik wil er niet te veel over uitwijden maar het is iets met een neus aanraken en iets met wijzen. Soms gooi ik er nog een ongepaste knipoog achteraan, afhankelijk van de mate van shock die net heeft plaatsgevonden. Deze shock is ook altijd aanwezig op het moment dat je ineens klaar bent met een rij en de wereld inkijkt als een pasgeboren hertje. Een rij duurt gemiddeld zo'n 1.5 uur waarin je voorovergebogen je ding staat te doen. De truc is niet naar het einde van de rij te kijken, want de eerste drie kwartier lijk je niet verder dan vijf meter van het begin verwijderd te zijn. De volgende drie kwartier zweef je op een soort nulpunt precies middenin een rij: beide uiteinden lijken op dit moment verder dan de kans op een hetroseksuele relatie voor Frodo Baggins na die ene ongepaste bedscene in het Elfenland. Dus gooi je je hoofd naar beneden, zet je een lekker rockend muziekje op en ga je met je banaan, waardoor je na wat vijf minuten lijken ineens met duizelingen, knikkende knietjes en knipperende ogen het zonlicht in staat te kijken. Gelukkig hoeft deze procedure slechts 6-15 keer herhaalt te worden om een beetje centen te maken. Deze hele onderneming wordt begeleid door de eerder genoemde Big Boss die 30% van alles pakt en een hond met obesitas heeft, en twee supervisors waarvan een een talibanbaard heeft (ik vind het er persoonlijk uitzien alsof hij een zeer ongekapte vagina op zijn kin heeft hangen) en zijn neef die graag het alfamannetje uithangt, vroeger bij een heuse Blenheim gang zat en vermoedelijk een extra zakcentje vangt via een niet nader te noemen handeltje. Hun neef/halfbroer is 19 en mijn directe collega. Een paar weken terug aten we taart omdat hij en zijn 17 jarige vriendin net kersverse ouders zijn geworden. Af en toe rijden we naar de rivier waar ze me autorijlessen geven (meestal ongeveer 3 minuten waarna ik met een kwijlende hond achterin de auto wordt geslingerd en dan gaan we driften). Ik vind het allemaal wel prima, als ik maar om 9 uur thuis ben zodat ik lekker om half tien kan gaan knorren. Op zaterdag gaan we meestal uit, ik ben dus al drie hele keren uitgeweest hier in Nieuw-Zeeland (in dezelfde club) maar meestal kan ik mijn ogen na twee uur niet meer openhouden en ga ik maar naar huis.
Tegen de tijd dat ik dit verhaal eindelijk eens een keer het wereldwijdeweb heb opgegooid is het alweer twee weken verder. Nog een weekje moneymaken en dan ga ik de rest van de zomer het zuidereiland verkennen, ik heb het nu wel weer gehad met die druiven. Ik weet nog niet waar ik heen ga, dat bedenk ik over zes dagen.
Dag kinderen, pas goed op elkaar en niet met vreemde mannen meegaan. X
-
21 Februari 2014 - 12:28
Loes:
Nou, dat gaat wel lekker daar zo te lezen met je.
je schrijft trouwens geweldig geestig, genot om op deze manier au courant te blijven.
hebben ze daar niet veel schapen trouwens of hoe kom ik daar nou weer bij.
op woensdag staat de "vriendin" van richy op de albrt cuyp bij een bio-groenteman.
wat er over is en niet meer verkocht kan worden neemt zij voor mij mee omdat onder mede-armlastigen uit te delen. Het is echter nogal een karwei, deze week was het 13 kilo. De enige mij bekende groente was prei, voor de rest ben ik in het rijke bezit van rammenas, punt-, gele, witte en rose bietjes. Pimpelpaarse wortelen, meikraapjes,rettich en jeruzalem artisjokken. Afgezien van het ronddelen, bestaat het meeste werk uit het uitvinden wat welke groente is en vervolgens hoe er met welke groente om moet worden gesprongen.
wel grappig leerzame bezigheid. Heb gelukkig voor mijn verjaardag kookboek van ottolenghi gekregen...
officieel was die slogun wanneer jullie uitgingen zo : pas op jezelf en blijf bij elkaar. Tot grote ergernis van in ieder geval mijn kinderen.
dag schat, heb het goed met dikke kus voor ondertussen. -
26 Februari 2014 - 16:04
Janet:
Jeetje Aaf, ik wist niet dat er zo lang en uitgebreid over druiven plukken, geschreven kon worden maar ik heb me weer kostelijk vermaakt met deze bloem-(druif) lezing!
Heel veel plezier met de verdere trip,
groetjes Janet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley