Van ski naar sunshine
Blijf op de hoogte en volg Aafke
29 December 2012 | Zuid-Korea, Seoel
Hiyaaa,
Vol goede moed vertelde ik iedereen vier maanden geleden toch vooral mijn waarbenjij.nu in de gaten te houden, want door middel daarvan zou ik jullie zeker goed op de hoogte te houden. Echter is gebleken dat met de huidige communicatiemiddelen iedereen die daar behoefte aan had wel redelijk op de hoogte was van mijn doen en laten. Toch maar een waarbenjij.nu, want het is ook wel eens leuk een lang verhaal te typen en wat momenten uit de afgelopen maanden te delen met de mensen die niet door m'n moeder worden bijgepraat.
Inmiddels zit ik met een Bintang en een sampoerna sigaret in mijn hostel in Kuta (Bali), na tien dagen vertoeft te hebben op de paradijselijke eilanden van de Filippijnen. Het was tra-nen met tuiten natuurlijk om iedereen in Seoul achter te laten, maar ik moet zeggen dat 30 graden en palmbomen me wel redelijk gelukkig houden. Om het maar even kort te zeggen: Seoul was fan-tas-tisch. Ik heb het zo ongelooflijk naar m'n zin gehad! De combinatie van weinig aandacht vragende educatie (ik geloof dat ik alles met een 9 heb afgesloten terwijl ik soms een maand mijn boeken niet opensloeg), een gemeleerd gezelschap van hysterische mensen, een allesbiedende stad en goedkope alcohol hebben tot heel wat plezier in het leven geleid.
Een hoogtepuntje in de vier maanden waren absoluut de mensen die mij kwamen bezoeken: eerst mijn ouders en een maand later Sabine, een heerlijk Amsterdams vriendinnetje. Het was top om iemand alles van Seoul te laten zien. Tegen die tijd kon ik een relatief goed woordje Koreaans, wist ik welke eettentjes en districten het leukst waren en welke clubs op welke dagen het gezelligst. Daarbij heeft Sabine ook de primeur gehad het Koreaanse ziekenhuis van binnen te aanschouwen, te danken aan de combinatie van K-pop en mijn halfdronken hysterische verschijning. Toen wij op een van de betere zaterdagavonden in club FF stonden kwam tot mijn grote enthousiasme (en kleine verbazing) Gangnam Style door de speakers knallen, waarvan ik dusdanig door het dolle raakte dat ik de dansvloer vrij maakte en de Koreanen wel eens even een poepie zou laten ruiken. Na de eerste drie sprongen landde ik op een gezellige Koreaanse voet, waarna mijn enkel zich genoodzaakt zag ten onder te gaan. Maar niet alles was ellende: een uur lang werd ik vertroeteld door een vriendelijke voorbijganger die met een zakje ijs aan kwam zetten. De volgende dag ging ik bijna nokkie van de pijn dus wij Amsterdammertjes hup hup in de taxi (terwijl Sabine ergens krukken vandaan had getoverd, engeltje dat het is) en op naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan, Sabine met haar prachtige outfit en glanzende haren, ik in wat qua kledij op de grond lag en een knoedel op m'n kop, tussen de marktvrouwtjes met het bloed uit de neusgaten spuitend. Nadat ik een van de hulpvaardige assistentes bijna een elleboog gaf omdat ze me zonder te waarschuwen even een thermometer in het oor zou duwen terwijl ik duaal gehandicapt was (afgezien van mijn voet zat ook mijn arm in een of andere bloeddrukmachine), was het daarna Sabine's beurt om de receptiemedewerkers verbaal stevig aan te pakken. 400 dollar was de prijs voor niet 1, niet 2, maar 4 rontgenfoto's, en hoewel ik toch redelijk prima verzekerd ben wilde ze dat graag in cash hebben. Nouja goed, uiteindelijk is alles op z'n pootjes terecht gekomen (haaa-haaa) maar wilde jullie deze geinige anekdote niet onthouden.
Kerst op de Filippijnen was daarbij ook een hele beleving. Met Hannah, mijn Schotse vriendinnetje en een drietal stoere duitste mannen (en voor de helft van de tijd een heel wat minder stoere Spaanse), zaten we ergens op een eiland naast een eiland links van een van de eilanden van de Filippijnen, aan het einde van een dirtroad in een huis met een knettergekke zestig jarige Australische man, en een niet minder knettergekke vijftigjarige Filippijnse vrouw. Bill en Perly waren toch ten minste zeven jaar na elkaar en hadden elkaar leren kennen op het internet, nadat Bill zijn vier kinderen tot een zekere leeftijd had grootgebracht bij (naar wat ik er uit kon opmaken) meerdere Australische vrouwen. Bill is een tanige, gebruinde man die zijn mobiliteit deels verloren had aan polio maar dat ruimschoots compenseerde met zijn mondelinge vaardigheden. Minstens vier dagen zijn we ontsnapt uit de verbale tentakels die ons van 's ochtens 6.30 (wanneer we uit pure ellende uit bed kwamen omdat we door ABBA uit bed werden gezongen en ons eerste beeld van de dag een dansende Perly in de woonkamer was) tot ver na kindertjesbedtijd gevangen hielden. Echter hebben we er veel genoegen in Bill te quoten, waar vooral Hannah goed in slaagt met haar gave accenten na te bootsen. Bill is het soort man dat een redelijk grappenrepertoire heeft, maar het liefst zijn persoonlijke favorieten te pas en te onpas herhaalt, en dan vooral wanneer er totaal geen aanloop toe is. Mijn favoriete Bill momentje was toch wel tijdens de kerstlunch met de Filippijnse buren, toen het onderwerp de matige communicatie was met de opa van de gastvrouw (de beste man zat overigens in zijn rolstoel naast ons), waarbij Bill het moment daar zag. Met een oog als een havik zag hij een miniscule opening in de zin van de gastvrouw (die waarschijnlijk bezig was adem te halen) en zei (met intens Australisch accent): "Yeeew, communication is a weird thing hey? Take Facebook, it's like Hotel California, I like to say! You can check out, but you can never leave!" Juust.
Goed, de 22ste zal ik weer huiswaarts keren, maar eerst even bruin worden. Momenteel zit ik dus op Bali, mijn vlucht gaat echter van Jakarta (via 3 heerlijke dagen Seoul) richting Amsterdam, dus ik heb nog een redelijk reisje voor de boeg. Voor nu wil ik iedereen een fantastisch nieuw jaar wensen, opdat jullie harten gevuld mogen worden met liefde, vergiffenis en waardering voor het nu.
Lieeeeefs, Aaf
Vol goede moed vertelde ik iedereen vier maanden geleden toch vooral mijn waarbenjij.nu in de gaten te houden, want door middel daarvan zou ik jullie zeker goed op de hoogte te houden. Echter is gebleken dat met de huidige communicatiemiddelen iedereen die daar behoefte aan had wel redelijk op de hoogte was van mijn doen en laten. Toch maar een waarbenjij.nu, want het is ook wel eens leuk een lang verhaal te typen en wat momenten uit de afgelopen maanden te delen met de mensen die niet door m'n moeder worden bijgepraat.
Inmiddels zit ik met een Bintang en een sampoerna sigaret in mijn hostel in Kuta (Bali), na tien dagen vertoeft te hebben op de paradijselijke eilanden van de Filippijnen. Het was tra-nen met tuiten natuurlijk om iedereen in Seoul achter te laten, maar ik moet zeggen dat 30 graden en palmbomen me wel redelijk gelukkig houden. Om het maar even kort te zeggen: Seoul was fan-tas-tisch. Ik heb het zo ongelooflijk naar m'n zin gehad! De combinatie van weinig aandacht vragende educatie (ik geloof dat ik alles met een 9 heb afgesloten terwijl ik soms een maand mijn boeken niet opensloeg), een gemeleerd gezelschap van hysterische mensen, een allesbiedende stad en goedkope alcohol hebben tot heel wat plezier in het leven geleid.
Een hoogtepuntje in de vier maanden waren absoluut de mensen die mij kwamen bezoeken: eerst mijn ouders en een maand later Sabine, een heerlijk Amsterdams vriendinnetje. Het was top om iemand alles van Seoul te laten zien. Tegen die tijd kon ik een relatief goed woordje Koreaans, wist ik welke eettentjes en districten het leukst waren en welke clubs op welke dagen het gezelligst. Daarbij heeft Sabine ook de primeur gehad het Koreaanse ziekenhuis van binnen te aanschouwen, te danken aan de combinatie van K-pop en mijn halfdronken hysterische verschijning. Toen wij op een van de betere zaterdagavonden in club FF stonden kwam tot mijn grote enthousiasme (en kleine verbazing) Gangnam Style door de speakers knallen, waarvan ik dusdanig door het dolle raakte dat ik de dansvloer vrij maakte en de Koreanen wel eens even een poepie zou laten ruiken. Na de eerste drie sprongen landde ik op een gezellige Koreaanse voet, waarna mijn enkel zich genoodzaakt zag ten onder te gaan. Maar niet alles was ellende: een uur lang werd ik vertroeteld door een vriendelijke voorbijganger die met een zakje ijs aan kwam zetten. De volgende dag ging ik bijna nokkie van de pijn dus wij Amsterdammertjes hup hup in de taxi (terwijl Sabine ergens krukken vandaan had getoverd, engeltje dat het is) en op naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan, Sabine met haar prachtige outfit en glanzende haren, ik in wat qua kledij op de grond lag en een knoedel op m'n kop, tussen de marktvrouwtjes met het bloed uit de neusgaten spuitend. Nadat ik een van de hulpvaardige assistentes bijna een elleboog gaf omdat ze me zonder te waarschuwen even een thermometer in het oor zou duwen terwijl ik duaal gehandicapt was (afgezien van mijn voet zat ook mijn arm in een of andere bloeddrukmachine), was het daarna Sabine's beurt om de receptiemedewerkers verbaal stevig aan te pakken. 400 dollar was de prijs voor niet 1, niet 2, maar 4 rontgenfoto's, en hoewel ik toch redelijk prima verzekerd ben wilde ze dat graag in cash hebben. Nouja goed, uiteindelijk is alles op z'n pootjes terecht gekomen (haaa-haaa) maar wilde jullie deze geinige anekdote niet onthouden.
Kerst op de Filippijnen was daarbij ook een hele beleving. Met Hannah, mijn Schotse vriendinnetje en een drietal stoere duitste mannen (en voor de helft van de tijd een heel wat minder stoere Spaanse), zaten we ergens op een eiland naast een eiland links van een van de eilanden van de Filippijnen, aan het einde van een dirtroad in een huis met een knettergekke zestig jarige Australische man, en een niet minder knettergekke vijftigjarige Filippijnse vrouw. Bill en Perly waren toch ten minste zeven jaar na elkaar en hadden elkaar leren kennen op het internet, nadat Bill zijn vier kinderen tot een zekere leeftijd had grootgebracht bij (naar wat ik er uit kon opmaken) meerdere Australische vrouwen. Bill is een tanige, gebruinde man die zijn mobiliteit deels verloren had aan polio maar dat ruimschoots compenseerde met zijn mondelinge vaardigheden. Minstens vier dagen zijn we ontsnapt uit de verbale tentakels die ons van 's ochtens 6.30 (wanneer we uit pure ellende uit bed kwamen omdat we door ABBA uit bed werden gezongen en ons eerste beeld van de dag een dansende Perly in de woonkamer was) tot ver na kindertjesbedtijd gevangen hielden. Echter hebben we er veel genoegen in Bill te quoten, waar vooral Hannah goed in slaagt met haar gave accenten na te bootsen. Bill is het soort man dat een redelijk grappenrepertoire heeft, maar het liefst zijn persoonlijke favorieten te pas en te onpas herhaalt, en dan vooral wanneer er totaal geen aanloop toe is. Mijn favoriete Bill momentje was toch wel tijdens de kerstlunch met de Filippijnse buren, toen het onderwerp de matige communicatie was met de opa van de gastvrouw (de beste man zat overigens in zijn rolstoel naast ons), waarbij Bill het moment daar zag. Met een oog als een havik zag hij een miniscule opening in de zin van de gastvrouw (die waarschijnlijk bezig was adem te halen) en zei (met intens Australisch accent): "Yeeew, communication is a weird thing hey? Take Facebook, it's like Hotel California, I like to say! You can check out, but you can never leave!" Juust.
Goed, de 22ste zal ik weer huiswaarts keren, maar eerst even bruin worden. Momenteel zit ik dus op Bali, mijn vlucht gaat echter van Jakarta (via 3 heerlijke dagen Seoul) richting Amsterdam, dus ik heb nog een redelijk reisje voor de boeg. Voor nu wil ik iedereen een fantastisch nieuw jaar wensen, opdat jullie harten gevuld mogen worden met liefde, vergiffenis en waardering voor het nu.
Lieeeeefs, Aaf
-
29 December 2012 - 20:04
Tante Ivonne Haha:
Aaf wat een heerlijk verslag, ik heb genoten :-) Ook voor jou alle goeds in 2013, 2014, 2015.....enz. See you in Holland. -
29 December 2012 - 20:18
Gerda, Hans En De Kids:
Ha die Aafke. Wat een waanzinnige avonturen beleef je daar. En wat mooi dat je toch nog wat opgestoken hebt daar, daar gingen we immers voor! Als je terug bent wil ik onder het genot van een portje graag alle ins en outs horen. Helaas moeten we nog even wachten met de jaarlijkse BBQ. Geniet nog even, ook van de jaarwisseling en we spreken snel.
Liefs,
Gerda (en natuurlijk van Hans, de kids en een pootje van Baloe)
Ps. Wij gaan van de zomer weer met de sleurhut naar Zuid-Frankrijk. Hans stelde voor dit jaar weer met z'n alle te gaan, ook leuk voor de kinderen! Laat maar weten wat jullie vinden. -
30 December 2012 - 12:46
Josephine:
Haha klinkt helemaal te gek lieverd :) ben jaloers op al dat gereis van je!!! Dikke kus en tot snel! -
30 December 2012 - 16:43
Janet:
hoi Aafke,
leuk om weer op deze manier iets van je te horen. Wij wensen jou een goede terugreis en geniet nog even van de warme temperaturen. Niet dat het hier koud is, maar toch anders.
Een goede jaarwisseling en alle goeds voor 2013,
Jaap en Janet -
30 December 2012 - 20:28
Marianne Ligter:
Heerlijk om je verslag te lezen, je kunt ook nog in de journalistiek. Bijzonder nu op Bali, dat doet ons hart even verkrampen, maar we weten dat jij daar een offertje gaat brengen en dat is bijzonder mooi. Je zit dus in Kuta, een eldorado voor reizigers zoals jij hebben wij gehoord.
Geniet van al je bijzondere ervaringen, en maak er een een nog mooier 2013 van. Geniet emissie, je buuf
-
31 December 2012 - 09:14
Steef En Ronald En Je Oppasmeiden:
lieve aafke, wat schrijf je prachtige verhalen over al je avonturen! super om te lezen wat je allemaal meemaakt. geniet nog maar lekker! vanavond knallen we een vuurpijl voor je de lucht in. jij ook alle goeds liefde en gezondheid voor in het nieuwe jaar. XXX Steef -
31 December 2012 - 09:14
Steef En Ronald En Je Oppasmeiden:
lieve aafke, wat schrijf je prachtige verhalen over al je avonturen! super om te lezen wat je allemaal meemaakt. geniet nog maar lekker! vanavond knallen we een vuurpijl voor je de lucht in. jij ook alle goeds liefde en gezondheid voor in het nieuwe jaar. XXX Steef -
02 Januari 2013 - 19:59
Loes:
ha schatje,
fijn zo'n lekker lang bericht van je. bij die foto's kan ik niet komen, zelfs met de juiste link blijken deze voor mij niet beschikbaar. kan zomaar zijn dat het aan mijn digibetisme ligt. het zij dan zo. fijn al die woorden van je met de prachtigste wijze nieuwjaarswens van het jaar, heb hem genoteerd!!! wordt maar niet al te bruin, anders steken wij zo af in jouw nabijheid.
verheug mij erop om je weer lijfelijk te begroeten. dag lieverd, heb het goed voor ondertussen en tot spoedig alweer. met vette hug, loes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
