Seoul

Lieve allemaal,

Misschien maar eens tijd voor een berichtje dacht ik zo, na 6 weken Seoul. Time flies when you’re having fun en de tijd vliegt hier. Alles is zo anders dan thuis dat het eigenlijk niet te beschrijven valt en ik al helemaal niet weet waar ik moet beginnen, maar ik zal eens een gewaagde poging doen.

Nou daar stond ik dan ineens, op het vliegveld van Seoul. Na een hilarische vlucht (met naar mijn mening veel te veel lichamelijk contact met mijn 60 jarige buuf die zich opgekruld had in haar stoel met haar 1.40m) en een onbewust nachtje in een Love Hotel stond ik met mijn 2 koffers op de campus van Korea University. Met het zweet over mijn rug gutsend, haar dat met 90% luchtvochtigheid niet meer te houden was en een slipper die halverwege de reis kapot was gegaan zag ik eruit als een huisvrouw tijdens de drie dolle dwaze dagen. Na 45 minuten mijn koffers gigantische heuvels en trappen op te hebben gesjouwd zagen twee vriendelijke voorbijgangers dat het huilen mij nader dan het lachen stond toen ze mij op een trapje zagen zitten, Nederlandse verwensingen mompelend. Zij hebben dan ook beide een koffer ter hand genomen en me nog eens 20 minuten naar mijn nieuwe huis gebracht: CJ International House.

CJ is een soort flat, met lange gangen en studiekamers, een gratis sportschool (waar natuurlijk veel aan gedacht, maar weinig gebruikt wordt) en in de kelder conferentiekamers, een piano en wasmachines. Natuurlijk hebben we aparte liften voor mannen en vrouwen en zijn de derde en vierde verdieping ten strengste verboden voor mijn vrouwelijke verschijning. Ook voor andere vrouwen trouwens, ik hoor jullie het al weer enkel betrekken op mijn persoon. De vijfde en zesde verdieping daarentegen worden bevolkt door de menstruerende helft van de bevolking. Helemaal aan het eind van de gang woon ik samen met mijn Chinese kamergenootje Tracy (of Yeng Hui voor intimi). CJ is op de campus (die overigens zo groot is dat er openbaar vervoer op rijdt) maar is berucht om zijn heuvel, een gigantisch gedrocht wat ik elke dag toch zeker wel 2 keer op- en afloop. Tenzij ik ’s nachts thuiskom van uitgaan, dan neem ik tot mijn grote schaamte soms een taxi voor de schamele 300 meter omdat ik het niet alleen lichamelijk maar ook vooral psychisch niet meer aankan.

Momenteel zit ik in mijn kleine lokaaltje tijdens de les van mijn favoriete professor. Hij geeft het vak War and Peace maar ik geloof dat het feit dat hij afstammeling is van de oprichter van de universiteit de voornaamste reden is dat hij überhaupt op deze school rondloopt. De beste man geeft niet alleen incomplete informatie maar ook ronduit foutieve, refereert naar zichzelf in de derde persoon tussen namen als Henry Kissinger en heeft mij (met m’n grote, kritische mond) tussen de regels door gemeld dat als ik hem gelijk geef tijdens de les hij me een hoger cijfer geeft. Of ik daar op inga laat ik hier even in het ongewisse. Ik doe momenteel vijf vakken, drie politicologie vakken en twee vakken Koreaans. De eerstgenoemde zijn retemakkelijk omdat er ook eerstejaars in de les zitten die alles nog moeten leren, de tweede laat mijn hoofd ongeveer uit elkaar klappen van pure ellende. Niet in de laatste plaats omdat ik elke dag 75 minuten naar het Koreaanse gebabbel van mijn lerares zit te luisteren; een vrouw die weigert Engels te spreken en een hoofd heeft dat op zo’n extreem standje ‘blij’ staat dat het te vergelijken is met een tienermeisje dat de leden van haar favoriete boyband tegen het lijf loopt in de gemengde sauna. Maar, ondanks dat ik elke dag een beetje ‘lalalaojoo’ in mezelf mompel betrap ik me erop dat ik haar gebrabbel begin te verstaan, toch een hele prestatie dacht ik zo.

Na zes weken voel ik me helemaal op mijn plek in het land der zwartharigen. Eerste twee à drie weken voelde het nog wat vreemd, mede door de jetlag en omdat ik überhaupt wat van mijn apropos was. Niet zo gek ook omdat je toch ergens gaat wonen en op zoek gaat naar een nieuwe vriendenkring, surrogaatfamilie en een nieuwe routine. Maar dit zag ik allemaal al aankomen en na twee weken kwam de fantastische woensdag waarop ik mijn ‘mojo’ terugkreeg, sindsdien ben ik weer helemaal mijn ouwe trouwe zelf. De mensen om me heen zijn hilarisch, ik vermaak me echt uitermate goed. Iedereen woont op of dichtbij de campus dus ik kom iedereen tegen in de straat waar we vrijwel elke dag eten (bij gebrek aan keukens). Vorig weekend zijn we met z’n allen naar Jeju island geweest, een eiland aan de zuid west kust waar volledig Zuid-Korea op honeymoon gaat. Hilarisch want je hebt dus een park met seksueel getinte standbeelden (waar ik overigens niet ben geweest) waar de newlyweds wat inspiratie kunnen opdoen voor de zwoele nachten. Daarna kunnen ze hun rode oortjes laten afkoelen bij het heel wat minder controversiële, maar heel wat meer zoetsappige teddybeerrmuseum. Die laatste heb ik overigens ook aan me voorbij laten gaan. Wel zijn we naar watervallen, stranden en vulkanen geweest en hebben we vooral héél veel gelachen.

De lokale bevolking geeft ook wel wat stof tot conversatie overigens. Waar wij ons de eerste weken nog wat probeerde in te houden betreffende alcohol voor zonsondergang kwamen we er al snel achter dat het hier meer regel dan uitzondering is om vanaf een uurtje of 7 richting de getver te gaan. Vol verwondering liepen we over straat, waar de ene na de andere Koreaan over straat werd gesleept door zijn vrinden, of gewoonweg was achtergelaten in de goot of zelfs op een bankje in een club. Als je hier om een uurtje of 9 of 10 (ja, zo vroeg) een club of bar binnenkomt kan je er vanuit gaan dat er iemand een tukje ligt te doen totdat zijn vrienden klaar zijn met feesten of hij er zelf weer tegenaan kan. Hetzelfde geldt voor de metro, niet meer dan eens hebben er vreemde, bebrilde mannen op mij liggen slapen tijdens een ritje. Ik laat ze maar, de arme schatten hebben hard gewerkt en het minste wat ik kan doen is mijn schriele schoudertje bieden voor het knappen van een uiltje. Dit is de ene groep mensen in de metro, de andere groep zijn personen onder de dertig die allemaal vastgekleefd zitten aan hun smartphone. Het is ongelooflijk hoe extreem mensen hier verslaafd zijn aan hun telefoon. Waar ik een klein uitschuifdingetje uit 2006 heb gekocht waar ik mee kan smsen (en zelfs dat gaat niet van hi ha harte maar dat ligt gedeeltelijk aan mijn technotyfus) heb ik hier nog nooit iemand een non-smartphone zien gebruiken. Gister zag ik mijn eerste Blackberry, verder heeft iedereen de nieuwste Samsung, een Iphone of iets wat er op lijkt. Hun schatje ligt al-tijd op tafel of in de hand, ongeacht of men aan het bijkletsen is met een vriend, een eerste date heeft en het zou me zelfs niks verbazen als het kreng met een sollicitatiegesprek binnen handbereik ligt.

Tussendoor heb ik even een schijf-pauze genomen en onderhand is de familie De Groot herenigd in het verre Zuid-Korea. Gisteravond om zeven uur heb ik m’n ouders van het centraal station in Seoul geplukt, waar Gea vanaf de grond mensen aan het bekoekeloeren was en Kees het dichtstbijzijnde koffiezaakje was in gerend om zichzelf nieuw leven in te blazen met een caffé latte. Momenteel zitten we in een bus die ons van Seoul (helemaal noord aan de westkust) naar Sokcho (noord aan de oostkust) brengt en zullen we het weekend doorbrengen in een natuurpark. Door de uitmuntende timing die ons als familie verbindt valt de komst van de ouders op dezelfde tijd als mijn vakantie waarvan ik tot 1.5 week geleden niet wist dat hij bestond. Dit betekent dat de De Grootjes komende tien dagen gezamenlijk door het land zullen reizen en vele avonturen zullen beleven.

Ahnjongi kahsajoooo xx Aaf


Foto's:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150998722325947.408530.587035946&type=1&l=7d9f37d801