Merry Christmas!

Hola amigos, MERRY CHRISTMAS!!!

Met een gemberbiertje (non alcoholisch, jaja) en vijf honden die hun neus op intieme plekken willen stoppen zit ik in de avondzon op mijn boerderijtje met voor een avondje het rijk voor me alleen: prima vertoeven hier in Nieuw Zeeland. De afgelopen weken (maanden!) zijn snel voorbij gegaan, maar ik mis Nederland (exclusief partypeople) nog niet echt dus het gaat allemaal nog redelijk voor de wind.

Voor wie het even ontgaan is wat ik ook alweer allemaal aan het doen ben en waar ik eigenlijk ben, ik ben opsekop van jou. Het kon na mijn bacheloruitreiking natuurlijk niet lang duren voordat de backpack weer gepakt werd: er is te weinig tijd om te veel te zien in de wereld. Met genoeg geld om het twee weken uit te houden stonden we WEER op schiphol te janken met zn allen (met alle vrienden die weggaan en terugkomen en de vermoeiende drang iedereen uit te zwaaien en te verwelkomen is dit ondertussen een bijna wekelijkse bezigheid) en slechts 48 luttele uren later was ik op de plaats der bestemming. Eigenlijk waren de oorspronkelijke plekken der bestemming Nepal en India maar als je dan toch semi in de buurt bent is een jaar Nieuw Zeeland ook wel leuk. Je kan in Nederland of Nieuw Zeeland sparen voor een reis en het feit dat ik op dit moment in hartje zomer op een van de mooiste plekken op aarde ben maakt me niet heel verdrietig.

Gedurende de twee maanden dat ik weg ben heb niet alleen prachtige dingen gezien maar ook nog eens keihard aan mijn cv gewerkt dus dat zijn mooi twee vliegen in één klap. Tot begin december vertoefde ik in het idyllische dorpje Kerikeri, waar de vijf inwoners en 5000 achttienjarige Duitsers gezamenlijk een gezellige sfeer creeeren in de `the Shire`achtige omgeving. Om brood op de plank te krijgen heb ik mezelf eens bijgeschoold tot rockpicker, lemonwasher en housecleaner. De laatste glorieuze carrierestap heeft ongetwijfeld geen omschrijving nodig, de eerste twee wellicht een kleine, om jullie toch een idee te geven van wat deze universitair geschoolde blondine momenteel doet voor de kost. Het rotsrapen was toch wel een van de hoogtepunten, ik mocht namelijk bijdragen aan het aanleggen van een golfcourse! Voor iedereen die mij langer dan vijf minuten kent mag het duidelijk zijn dat golfen een van mijn grote passies des levens is, vandaar dat ik de tien uur lange dagen in de brandende zon zie als vuurpijlen uit de zee der liefde. Het oprapen van de kleinste steentjes die ik in mijn leven gezien heb om de T`s en Greens zo glad mogelijk te maken was als een niessaldo met een pets op je achterwerk als afsluiter: gewoon heel erg lekker. Bij het daaropvolgende citroenwassen heb ik mezelf verantwoordelijk gemaakt voor ruim 10.000 flessen limonchello. Hiervoor moest elke individuele citroen (uit een lading van 70.000, ik was de enige wasser) met een nagelborsteltje gepoetst worden en daarna afgedroogd met een theedoekje. Ondanks de lekkere sarcastische ondertoon van mijn verhaal (schrijft zo lekker), vond ik het citroenwassen stiekem hartstikke leuk en ging ik elke dag met een grote glimlach naar mijn Duitsers terug.

Anyway, tijdens het liften naar Kerikeri werd ik opgepikt door Sue, een gezellige Britse, doortastende tante (die overigens eigenlijk best wel op tante Sidonia lijkt nu ik er over nadenk) die een boerderij heeft met paarden. Het duurde ongeveer drie weken voordat ik me de naam kon herinneren maar het is in Maungaturoto voor de googlemappers onder ons. Hier werk ik nu voor kost en inwoning vanaf december, wat meestal harstikke gezellig is. Met meestal bedoel ik dat ze me eens in de drie dagen zo ongelooflijk het bloed onder mn nagels vandaan haalt dat ik mezelf wil kastijden met de waslijn, maar dat terzijde. We rijden hier elke dag paard, lekker door de weilanden (het ziet er hier echt uit als Hobbitland in the Lord of the Rings) terwijl de kalkoentjes en konijntjes voor ons uit huppelen. In de kerstsfeer laten we ze maar lopen en hebben we de koe uit de achtertuin opgegeten. We zijn hier nogal zelfvoorzienend. Ik ben hier met nog één ander meisje, een achttienjarige Zwitserse metalfan die ik in een maand ongeveer drie keer heb zien lachen. Zelfs toen ik uitgleed in een paardendrol en zelf over de grond rolde van het lachen gingen de mondhoeken slechts een milimeter omhoog. In vergelijking met mijn uitbundige, joviale, flamboyante vriendengroep in Nederland is het gebrek aan socialiteit hier echt als een hondendrol op je kerstkalkoen. Maar ze is wel heel lief en samen kijken we films en drinken we warme chocomelk in bed tijdens de koude nachten (want waar je overdag het haar van je hoofd fikt onder de slechste ozonlaag van de wereld is het in de nacht best frips). Waarschijnlijk vindt ze mij gewoon helemaal niet grappig (snappen jullie ook niks van he?). Ondertussen yoga en mediteer ik me wel helemaal een ongeluk, dus eigenlijk komt het wel goed uit. Niemand gaat mijn vrienden toch beaten, dus dan is het eigenlijk ook wel geinig om eens 5000 in plaats van 50.000 woorden per dag te zeggen. Er is nu tijdelijk een ander Duits meisje bij die vandaag in ongeveer 20 minuten het volgende verhaal vertelde: "ja, ehhhhm ik had een keer dat ik mn was had opgehangen en toen niet thuis was eehhhhhm en toen ging het superhard regenen. Ehhhhm, ja en toen was mijn was zooooo nat. Maar goed, de volgende ochtend was het weer droog, dus ja." Nou ik hoor je denken: dat belooft wat! Inderdaad, ik ben helemaal in mn nopjes.

Mn volgende stap op de carriereladder wordt ofwel mosselopener of fruitplukker. Ik denk het laatste want hoewel ik heel veel van mn eigen mosseltje hou weet ik niet hoe gezellig ik mezelf vind als ik continu naar oceanisch weekdier ruik. Ik zie er trouwens tegenwoordig elke dag meer uit als een trouwe lezeres van het paardenweekblad Penny, inclusief petje, sokken over de broek, sportbh (voor die immense jetsers van me) en sportieve stappers (voor die immense voeten van me). Nou, ik ga weer even van mijn huiselijke vrijheid genieten. Dat die is gecreeerd doordat de rest van de people hier uit eten zijn maar ik me dat met de huidige dertien dollar in mijn portemonnee niet kan veroorloven. Dat zien we dan maar even als de silver lining. Ik had nu even een maand onbeperkt een computer tot mijn beschikking en met het gebrek aan menselijk contact in deze bruisende omgeving vond ik het hartstikke leuk eens even wat dingen op facebook te liken. Vanaf vijf januari boeien de avondmalen, vakanties en huisdieren en vooral kinderen van mijn 900 beste vrienden me weer minder en kan je me als vrind, vrindin of fan harstikke goed bereiken via goedkoopbellen.nl en nummer +642102327560, slechts tien cent per minuut met de huistelefoon. Ik ben tegenwoordig wakker vanaf ergens tussen zes en zeven en om elf uur val ik letterlijk in slaap, waar ik me op dat moment bevind is irrelevant. Er is twaalf uur tijdsverschil dus tel uit je winst. Hoewel ik nog steeds niet zuidelijker dan Auckland ben afgereisd (ik wist ook niet dat er nog iets boven Auckland zat toen ik aankwam maar het is hier hartstikke lekker tropisch) denk ik dat ik de rest van het Noordeiland tijdelijk skip en naar het Zuidereiland ga. Met dertien dollar gaat dat helemaal lukken. Sorry voor het gebrek aan correcte interpunctie of spelling, op de buitenlandse computers word ik helemaal leip van het niet kunnen vinden van de juiste apostrof en tegenwoordig bries en loei ik meer dan dat ik praat dus van correcte d`s en t`s is waarschijnlijk helemaal niet te spreken. Gelukkig heb ik een goede baan. Ik ben alweer helemaal klaar met mn eigen eindeloze gelul, maar jullie krijgen wel een dikke kus. Tabee!